Personal | Alleen naar de bioscoop gaan

Ik heb een Bucketlist. Je weet wel. Zo’n lijstje met dingen die je allemaal gedaan wilt hebben in je leven. Wat daar ook op staat is alleen naar de bioscoop gaan. Voor mij betekent alleen naar de bioscoop gaan dat je (als het goed is) helemaal at ease bent met jezelf en geen f*** geeft om wat anderen van je denken. Want er wordt veel gedacht over mensen die alleen zijn of alleen dingen doen. Dus daar gaat-ie!

Alleen naar de bioscoop gaan

Waarom wil ik dit, denk je misschien. Nou, omdat ik dat dus een dingetje vind…alleen in de bioscoopzaal zitten. Het geeft me een ongemakkelijk gevoel wanneer ik daar aan denk. Het lijkt ook wel een ongeschreven regel dat je dat samen met iemand doet. Maar er zijn gewoon heel veel mensen die het prettiger vinden om alleen naar de film te gaan. Ik vind dat zo knap! Ik denk namelijk dat ik vooral bezig ga zijn met wat andere mensen van me denken en vinden. In mijn hoofd zitten dus in plaats van mijn hoofd bij het scherm. Want ik hoef denk ik niemand te vertellen dat de maatschappij nou niet bepaald is ingericht op mensen die alleen zijnEn daar moet ik dus echt lak aan hebben. En dat ga ik moeilijk vinden. Daarom wil ik dit.

Kan ik dingen goed alleen doen?

Ja! Ik heb altijd al veel dingen goed alleen kunnen doen. Alleen winkelen bijvoorbeeld. Love it! Snel keuzes maken, snel schakelen van die naar die winkel, gewoon alles lekker een beetje snel. Ik weet niet of enig kind zijn daarmee te maken heeft…Alleen in de stad lunchen vind ik ook echt helemaal geen probleem. Wanneer ik alleen lunch ben ik ook veel beter bezig met mijn eten. Hoe ruikt het, wat is de structuur van het eten, hoe smaakt het? Ik ben dan veel minder bezig met de mensen om mij heen. Met vriendinnen is het uiteraard ook supergezellig, maar soms is alleen zijn zo fijn. Als die behoefte er is, denk ik ook dat het goed is voor je om dingen alleen te doen.

De voorbereiding

Nou, ik heb dus net een kaartje gereserveerd voor morgen. Voor Bridget Jones’s Baby. Voor een vrijdagmiddag in oktober een kaartje reserveren. Hm. Volgens mij volstrekt onnodig maar straks is het bomvol. Dus ik heb maar gereserveerd.

Alleen naar de bioscoop gaan: hoe ik me voel

Die middag voel ik me niet zo jofel. Ik ben nerveus. Nou ben ik van nature al een stresskipje, maar dit is voor mij wel heel erg uit mijn comfort zone. Daarom staat het dus ook op mijn bucketlist. Die staat vol met mooie dingen, fijne dingen, maar ook met voor mij lastige dingen en uitdagingen. Maar ik sta nu dus voor de kassa. Het is vrijdagmiddag 15u en ik ben de enige nog zo te zien. Whahahaha! De film begint over een half uur. De man achter de kassa en ik lachen hartelijk om mijn reservering en mijn gedachte dat het storm zou lopen op een vrijdagmiddag. Ik loop naar binnen en ik zeg tegen de man bij de deur die mijn kaartje controleert dat ik nerveus ben omdat ik voor het eerst alleen naar de bioscoop ga. Waarom ik dat vertel, I don’t know. Waarschijnlijk omdat ik me er toch erg ongemakkelijk bij voel. Maar als ik me zo ga gedragen, wordt het natuurlijk ook ongemakkelijk. Adem in, adem uit. De man bij de deur lacht vriendelijk naar me en zegt dat het allemaal echt mee zal vallen.

“De pauze valt mee, al
zie ik wel af en toe
mensen zich omdraaien
en naar me kijken.”

Voordat de film begint in de lounge

Nou, dit vind ik dus een heerlijk moment, ook alleen blijkbaar. Een half uur ervoor nog rustig eventjes een kopje koffie drinken in de lounge van een bioscoop. Rustig even settelen. Ik haat het om gehaast een bioscoop in te rennen wanneer iedereen al zit en om mensen dan te storen. Dat je op adem moet komen terwijl je een film aan het kijken bent. No way zeg! Ik neem een lekkere cappuccino. Een ouder echtpaar komt ook aan een tafeltje bij me in de buurt zitten. De dame kijkt zo af en toe naar me. Ik weet niet waarom. Ik kan positief denken en ervan uitgaan dat ze mij er leuk uit vindt zien, maar natuurlijk ga ik van het negatieve uit…en vraagt ze zich af wat ik hier in godsnaam alleen doe.

OMG…nog tien minuten…en het wordt drukker en drukker. Daarom wilde ik in de middag gaan. In de hoop dat er weinig mensen waren. Maar nee, natuuuuuuuuuuuuurlijk niet. Inmiddels zijn er ongeveer 30 mensen. Wat natuurlijk helemaal niet veel is, maar ik ben in mijn upje en ik vind het nu al heel veel. Ik probeer op te letten of er andere mensen alleen gekomen zijn. Nee. Ik ben de enige. Hm. Ik bestel nog een zakje chips en een cola light voor bij de film.

Wat ik wel merk, is dat ik veel meer opensta voor contact met andere mensen wanneer ik alleen ben. Normaal ben je natuurlijk meer met je gezelschap bezig, maar nu klets ik gezellig met de man achter de bar en voel ik me op dit punt nog redelijk prima en relaxed.

In de bioscoop

Ik ga naar binnen. Zaal 1. De grootste. Jahaaaa, nu beginnen de zenuwen. Dat moment dat je de trap op bent gelopen, de hoek omdraait en de bioscooptrap oploopt. Het is een chickflick dus de vrouwen die er zijn kletsen druk met elkaar. Er zijn ook groepjes vrouwen die in het midden van de zaal zitten. Heel snel scan ik waar ik kan gaan zitten. Moooooi, de achterste rij stoelen is leeg. Ik ga precies in het midden zitten. En ik wil niemand naast me. Opzouten. In die stemming verkeer ik. Niet heel positief dus. Ik ben nerveus. Mijn hart klopt in mijn keel, ik voel me heel erg ongemakkelijk en mijn ademhaling gaat snel. Zo uit mijn comfortzone dit. Niemand is alleen. Iedereen is met iemand gekomen. Ik ben de enige. Man man man. Waarom wilde ik dit?!

Maar mensen kijken niet echt naar me, merk ik. Ik probeer ondertussen mijn ademhaling onder controle te krijgen. Terwijl ik druk met mijn mobiel bezig ben zie ik ineens dat er nog een dame alleen de trap opkomt. Ze gaat een rij voor me iets meer naar rechts zitten. Wat stoer! Zie je wel, het is allemaal ok.

Tijdens de film

Ok, de lichten gaan uit. Dat vind ik fijn, merk ik. Is het iets minder opvallend. De gevoelens gaan van ongemakkelijk naar half euforisch zijn en weer terug en het kost me eigenlijk megaveel energie. Ok, ik heb chips en cola light dus nu even lekker proberen te ontspannen. Ik zweet me een ongeluk. Straks ook nog die 10 minuten pauze. Pfff… Zit ik nu al tegenop…

Gedurende de film gaat het steeds beter. Ik kom er ook steeds meer in en kan soms ook van de film genieten. De pauze valt mee, al zie ik wel af en toe mensen zich omdraaien en naar me kijken. De film vind ik trouwens behoorlijk tegenvallen!

 

 

Alleen naar de bioscoop gaan: mijn ervaring

Ik ben blij dat ik dit van mijn bucketlist kan afstrepen. Het is iets dat ik altijd al heb willen proberen. Ik vind het lastig om te doen, veel lastiger dan alleen wandelen, alleen shoppen of alleen ergens lunchen. Er wordt niet echt raar op gereageerd door andere bioscoopbezoekers. Er wordt soms alleen gekeken. Maar of dat te maken heeft met het alleen zijn, weet ik natuurlijk niet.

Mijn conclusie is wel dat ik het enorm veel energie vind kosten. Dat bewust zijn van mijzelf de hele tijd, kost bakken met energie. Ik denk dat ik het vaker moet doen om er gewend aan te raken. Maar als ik afga op het gevoel dat ik nu heb, is het niks voor mij. Ik denk ook niet meer dat ik dit snel zal doen. Naar de bioscoop gaan betekent voor mij toch gezellig met mijn man of met een vriendin. Samen kletsen en af en toe onder de film ook iets tegen elkaar zeggen. En die pauze samen is ook veel gezelliger.

 

Wat staat er
op jouw bucketlist?

 

 

headerfoto: David Hurley via Unsplash