Deze film over Whitney Houston zie je nu op Netflix – I Wanna Dance With Somebody

Wie opgegroeid is met Whitney Houston, was in shock toen in februari 2012 bekend werd gemaakt dat ze was overleden. Ergens zagen we het allemaal ook wel aankomen. Het zweet gutste van haar lijf bij elk optreden in de laatste jaren van haar carrière. Haar stem was niet meer goed. Die hoge noten haalde ze niet meer…Tragisch vonden we het. Maar na het overlijden van collega Amy Winehouse en de docu die over haar leven gemaakt was, zagen we ook de donkere kant van de muziekindustrie en de mensen in de directe omgeving. De #FreeBritney beweging kwam op en we zagen (ook door de docu over Amy) dat ouders het heel slecht voor kunnen hebben met hun kinderen. Helaas ook in het leven van Nippy. Op Netflix kun je nu het verhaal zien van Whitney Houston, in de film I Wanna Dance With Somebody.

It Girl Whitney Houston in I Wanna Dance With Somebody

Ik heb Whitney 1 keer mogen zien en horen. Dat was in september 1991 in Ahoy. Haar multi-platinum album I’m Your Baby Tonight was het jaar ervoor uitgekomen. De show was geweldig. Haar stem niet normaal goed. Zo mooi. Warm en engelachtig! Haar timing, soul- en gospelstijl, stem controle, charme en uitstraling, álles had ze.

Haar krullende bobline kapsel was mega populair bij alle kappers in de stad. In de winkels hoorde je haar muziek. Op de middelbare droeg ik ook spijkerbroeken met gaten bij de knieën en een kort leren jasje. Whitney was the it girl van dat moment.

Whitney was the it girl

Toen de deuren van Ahoy open gingen, kocht ik meteen een t-shirt in de concerthal. Van de I’m Your Baby Tonight Tour. Ze zat op een motor en de tekst stond er in neon groen boven. Dat ding droeg ik vol trots elke week,  járen lang in de klas. Die tour was vlak voordat haar populaire film The Bodyguard uitkwam.

10 x waarom je vandaag nog moet beginnen met de serie Dynasty >

Teleurgesteld

Ik was wel enorm teleurgesteld in de lengte van het concert. Dat was veel te kort! Een kaartje voor Whitney was voor die tijd al erg prijzig. We waren concerten gewend van 1 ½ á 2 uur. Dit dure concert duurde nog geen uurtje. Toen ze wegliep na 55 minuten dacht iedereen dat ze wel terug zou komen. We Want More roepen hielp niet en het theater riep na 10 minuten om dat Whitney al vertrokken was naar het hotel. Waarschijnlijk omdat niemand de zaal verliet. Dit had ik nog nooit meegemaakt. Zelfs Kris Kross, het voorprogramma van Michael Jackson in De Kuip, hadden al een optreden van bijna 40 minuten. En dat waren tieners! Een artiest van dat kaliber dat geen toegift wilde geven. Wauw. De setlist was voor Europa ook heel anders dan bijvoorbeeld in de VS, die was daar een stuk langer. Een aantal nummers die wij niet kenden, deed ze hier niet, maar ruilde ze dus ook niet in voor andere. Ik weet nog goed dat ik echt pissig was toen ik de zaal uitliep. Mijn moeder was ook not amused.

Een product

Nu weet ik dat ze toen al flink aan de drugs en ontzettend moe en uitgeput was. Toen ze door Europa tourde, was dat het laatste stukje en ze kon gewoon niet meer. De muziekindustrie was toen heel anders. Je moest gewoon. Altijd. Optreden. Geen pauzes. Gewoon doorgaan. Heel veel mensen trokken aan haar en pushten haar. Haar fans. Haar broers. Haar ouders. Ze had nooit rust omdat ze zo goed was. Haar vader zag haar enkel en alleen als een product (net als de vaders van Britney Spears en Amy Winehouse, echt verschrikkelijk). Haar moeder  vind ik zelf een kreng van een mens (nog zachtjes uitgedrukt) die ontzettend streng was, haar leven bepaalde en in Whitney de wereldster zag die zij zelf nooit kon worden.

Whitney Houston: I Wanna Dance With Somebody

In de film I Wanna Dance With Somebody die nu op Netflix te zien is, zie je dat Whitney meerdere keren aan de mensen om haar heen aangeeft dat ze niet meer kan. Dat ze op is en pauze nodig heeft. Maar die rust krijgt ze niet. Door de druk van de muziekindustrie en haar ouders ging ze harddrugs gebruiken. Coke. Haar echtgenoot, Bobby Brown, kreeg er flink van langs in die tijd door haar fans, omdat ze dachten dat hij haar aan de drugs geholpen had door zijn wilde levensstijl. Ik dacht dat zelf ook altijd. Maar Whitney kreeg al drugs via haar oudere broers, toen ze nog thuis bij haar ouders woonde. In de film zie je goed hoe ze van superster verandert in een junkie dat niet meer zonder drugs kan en wil optreden. Hoe ze met dealers afspreekt in de lobby van hotels. Wat helemaal schrijnend is, is dat ze aan het einde van haar carrière praktisch blut was, omdat haar vader het geld beheerde en alles had opgemaakt. Ze moest dus voor haar eigen toekomst en dat van haar kind, terwijl ze al niet meer kon, wéér op wereld tournee. Dat zijn ook de concerten waarbij mensen wegliepen omdat ze vals zong en geen enkele hoge noot meer haalde…

Wat ik ervan vond

Ik vond dit een prachtige én heel zielige film. Je weet gewoon al vanaf het begin dat het bergafwaarts gaat met haar. Het acteren is goed en je ziet alle grote en belangrijke momenten van haar zangcarrière. De liedjes die je in de film hoort, zijn van Whitney zelf. En daar ben ik blij mee, want dat is voor de beleving echt veel fijner. Voor wie goed bekend is met de liedjes/fan is van Whitney is dit een echte must see. Voor wie van de jaren ’80, ’90 en ’00 houdt qua sfeer is het ook heerlijk om de kleding, kapsels en muziek uit die tijd te zien.  Het verhaal zelf is erg verdrietig. Ook omdat je weet dat haar dochtertje kort erna ook is gestorven. Echt een tragedie dit. Bij de eindscènes moest ik dan ook flink huilen. RIP Whitney.

 

Titel: I Wanna Dance With Somebody
Jaar: 2022
Duur: 2u 26 min.
Acteurs: Naomi Ackie, Nafessa Williams, Stanley Tucci, Tamara Tunie, Ashton Sanders
Waar te zien: Netflix.