Yay, ik word slank! #2

Yay, ik word slank #2 imfeelinggood.nl

Ok…het omslagpunt. Waar lag dat bij mij? Waar ligt dat bij jou? Ik zal over die van mij vertellen, maar dat kan eigenlijk niet voordat ik vertel hoe het zo uit de hand is gelopen met mijn lichaamsgewicht. Want te zwaar zijn word je niet zomaar (het hebben van een aandoening daar gelaten)…mijn overgewicht is een proces van ongeveer 13 jaar geweest…maar misschien wel veel eerder tijdens mijn tienertijd…ik heb het kort willen houden in dit blog maar het omslagpunt is wel een dingetje geweest dat ik uitgebreid wil delen met jullie omdat sommigen het misschien herkennen en kan helpen. Be strong! We can DO this!

Mijn verslaving aan eten is begonnen toen ik nog thuis woonde. Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik als klein kind vaak met mijn ouders naar de McDonald’s ging en dat ik het eten zoooo lekker vond. Die frietjes, die hamburgersmaak in combinatie met een aarbeien milkshake. O-M-G! Toen ik mocht werken op mijn 16e rende ik bijna naar de McDonald’s op de Coolsingel in Rotterdam om daar te sollicteren. Mijn o zo geliefde McDonald’s! Yesssssss! Gratis eten!!!!

Jaren later, toen ik tegen de 20 jaar was, ging ik met vrienden en vriendinnen vaak naar de McD op de Lijnbaan in Rotterdam. Ik gedroeg me een beetje naar all-you-can-eat-maatstaven. Dit was wat ik zo ongeveer bestelde:

 

Ga je dat echt
allemaal opeten???!!!
Jahaaaaaa, laat me lekker!

 

 – 1 grote friet met 2 frietsaus
– 1 kip 9 met currysaus (een doosje met 9 kipnuggets erin, maar tijdens het werken bij de Mc  leerde ik dat dit “kip 9” werd genoemd). Soms nam ik zelfs een kip 20 wanneer ik heule erge honger had. Maar dan nam ik er natuurlijk geen McFlurry meer bij ;-)
– 2 cheeseburgers
– 1 grote Coca-Cola
– 1 Mcflurry

MJAM! Zo lekker!!! En veel? Nou, ik vond het niet persé veel…Zelfs mannelijke vrienden keken me wel eens onwerkelijk aan, aan die kleine Mc-tafeltjes…Ga je dat echt allemaal opeten???!!! Jahaaaaaa, laat me lekker!

En zo ging het nog een tijdje door. Waar mensen aan 1 bord eten genoeg hadden, ging ik altijd voor een 2e. Sorry hoor jongens, maar ik heb een vreetbui! was mijn excuus voor die momenten en soms gebruik ik die oneliner nog…

Een niet onbelangrijk detail is dat ik tot mijn eind twintiger jaren AL-LES kon eten wat ik wilde…zonder ook maar 1 grammetje aan te komen. Een supersnelle stofwisseling. Niks geen kilootje erbij. En ik was niet slank, maar mager…dat je heupbeenderen-uitsteken-mager…tja…kon ik niets aan doen…Obesitas…wat was dat??!! Ik was in die tijd ook echt niet van het ontbijten. Zo tegen 11 uur knorde mijn maag ontzettend maar dat kon ik wel uitzitten tot de lunch. Terwijl het ontbijt…ja, dat wist ik wel maar toch…Lekker belangrijk vond ik het allemaal…

Nu, achteraf, zie ik dat eten voor mij de oplossing was voor veel dingen…en nog steeds is…Als ik een k*tdag heb dan snak ik naar mijn “heilige 3-eenheid”: chips, snoep & chocolade. Een lastige dag op werk? Dan gaan we toch gewoon naar een AH-to-go om snackwerk in te slaan? Comfortfood! YESSSS! Ik kom langs genoeg treinstations dus no worries! Bij de gedachte aan die hartige chips in mijn mond word ik gewoon helemaal happy. Ook nu nog, nu ik me bewust ben van wat die troep allemaal met je lijf kan doen! Het is echt mijn zwakke plek!

In het studentenhuis waar ik woonde begonnen de kilo’s ineens wel te komen. Dat vond ik niet erg. Ik was daarvoor namelijk een lange lat met almost no boobs…en mijn borsten begonnen nu te komen! YAYYYYYY! Ook had ik een nieuwe ‘gezonde’ gewoonte: ‘s avonds tegen 0.00 uur nog iets eten…lekker een bakje cheese & onion chips…ach laat dat bakje ook maar, ik neem gewoon die halve zak wel mee naar mijn studentenkamer. YOLO, wiehoeeeeee!  Deze aparte gewoonte bleef niet onopgemerkt op de studenten-afdeling. “Ah, een midnight snack?” zei een huisgenoot lachend tegen me…ik lachte hard mee, maar achteraf zijn die nachtelijke vreetpartijen dé klap geweest…voor ik het wist kwam ik tientallen kilo’s aan en waren de 13 jaar voorbij waarin ik vaak ‘s nachts uit bed kwam om te eten.

Even 1 tip tussendoor dus: het na 0.00u eten…Wát je ook doet, hoe je je ook voelt, doe het níet!!! Sommige vriendinnen eten al niet meer na 20u, ik ben daar iets losser in. Als ik na 22u al niets meer eet en die dag gewoon gezond heb gegeten, heeft het op mij geen effect. Maar die nachtelijke snacks…FUNEST I TELL YOU!!!

Ik zie nu soms foto’s van mezelf uit het studentenhuis waar ik op een feestje lol aan het maken ben en dan zie ik het precies…hier kreeg ik een dikkere buik…als ik toen gezonder was gaan eten en leven…meer was gaan bewegen…dáár had ik de omslag al kunnen maken…Hebben jullie die foto’s ook, waarbij je precies zit waar je er nog iets aan had kunnen doen op een veel makkelijkere manier?

Op een gegeven moment kwam ik op het punt dat ik heel erg verslaafd was aan eten en mijn overgewicht niet meer zo heel leuk vond. Ik werd en word nog steeds beperkt op heel veel vlakken. Vrolijke jurkjes dragen in de zomer bijvoorbeeld. Ik heb daar geen zin in. Mijn dikke buik wordt daarin enorm geaccentueerd. Zwarte jurkjes kan wel, dat slankt lekker af. Maar je gaat niet in je winterjurkje met dikke stof naar het strand.

Ik ga het ook maar gewoon zeggen want er hangt een taboe overheen die nergens voor nodig is: ik vind het erg vervelend dat ik niet normaal mijn [Je-Weet-Wel] kan zien als ik douche. Ja! Dat vind ik vervelend! Ik wil dat kunnen zien. Nu moet ik mijn onderbuik eerst omhoog trekken voordat ik er een glimp van kan opvangen en dat is heel irritant. En na verloop van tijd, bijvoorbeeld bij het scheren, gaat mijn arm pijn doen door al het gewicht. BUIK MOET WEG DUS!!!

Nog meer ongemakken die ik even kort opsom:

– het opzien tegen feestjes want-dan-moet-ik-er-leuk-uitzien-maar-ik-zie-er-gewoon-niet-leuk-uit-met-die-enorme-buik. Zeker als ik me omdraai voor een en-profil foto…Pfff…Ik wil nog even benadrukken dat dit mijn verhaal is en niet wat ik voor andere vrouwen mooi vind. Maar ik vind mezelf met een dikke buik en dikke bovenbenen gewoon veel minder mooi en stralend dan wanneer ik slank ben

– Mensen die tegen je aan komen zitten met hun benen tegen jouw benen in het OV, omdat de zitvlakken van de stoelen in het OV bijzonder klein zijn. Dat ongemakkelijke gevoel wat ik niemand toewens…je zo opgelaten voelen over je eigen lijf…blegh!

– Een autogordel in de auto van mijn Lief die ik niet vastkrijg omdat hij is afgesteld op “een maatje minder”

– De lage rugpijn die ik bijna elke dag had door mijn overgewicht. Ook kreeg ik steeds vaker spit. Wat een nare pijn is dat zeg! Nu ik afgevallen ben heb ik dat veel minder

– Elke nacht slecht slapen…ik ben een zijlig-slaper waardoor de ene helft van mijn zware lijf dus enorm tegen de onderste helft aandrukt. Niet relaxed. En ik kan niet slapen op mijn rug of buik

– Feestjes…zo vaak met je hand in de bak chips graaien dat het gênant wordt…maar toch door blijven eten omdat je niet kunt stoppen met eten

– Restaurantstoelen die niet passen omdat je te dik bent

– Jezelf uit de auto hijsen omdat je buik in de weg zit

– Enorme pijn in mijn gewrichten hebben, vooral mijn knieën hebben het zwaar

– Kleding kopen is een hel, de onzekerheid en teleurstelling en die spiegels…pfffff.

 

De heilige 3: Snoep, Chips
& Chocolade

 

Toch hebben bovenstaande punten mij niet weerhouden van het blijven kopen en eten van de “heilige 3” die ik in 1 avond soldaat kon maken. Maar wat dan wel?

Uiteindelijk kreeg ik hartkloppingen. Hele erge hartkloppingen. Tijdens het eten van de heilige 3. Misschien dat mijn bloedsuikerspiegel omhoog schoot. Misschien werd ik me op een gegeven moment bewust van mijn overgewicht en was het iets psychisch. Maar ik werd letterlijk ziek van het vele eten. Op een warme zaterdag in juli 2015 waggel ik met mijn Lief door de supermarkt om weekboodschappen te doen. Ik baal en walg van mezelf omdat ik ontzettend strak in mijn broek zit. Mijn way-to-oversized-broek die nu dan ook al niet meer past. Plots zeg ik: “Lieve schat, het is klaar. Ik wil geen lekkers meer in huis. Doe je mee?” En dat was het omslagpunt. Mijn Lief, die al veel langer probeerde aan de rem te trekken zegt meteen “JA! Het is genoeg geweest!”

We voelden ons allebei gewoon vies. Ken je dat, dat je jezelf vies voelt door ongezond eten? Voor mij is eten troostend, maar ik vind het daarnaast ook gewoon heel erg lekker! Lastige combi waar ik meer controle over moet krijgen!

 

Tot de volgende Yay, ik word slank!, dan vertel ik meer over de man die mij inspireerde met een wel heel apart dieet!

XOXO Amina

Volg mij: FacebookBloglovin’InstagramPinterestTwitterYoutube

 

Misschien wil je dit ook lezen?

Yay, ik word slank! #1
Yay, ik word slank! #3
Yay, ik word slank! #4

Delen:

10 Reacties

  1. 13 april 2016 / 07:03

    Wat een mooi en persoonlijk verhaal, en op veel punten ook erg herkenbaar.

    • Amina
      Auteur
      13 april 2016 / 09:51

      Dank je wel lieve Anne-Marie! Best eng om mezelf bloot te geven op bepaalde vlakken…maar waarom er niet gewoon over praten/bloggen! <3 Liefs!

  2. Sonja
    13 april 2016 / 08:34

    Ben nu al benieuwd naar je volgende blog en Je inspiratiebron en heel aparte dieet. Hmmmm waarom heeft het woord dieet zo’n negatieve klank terwijl het niks anders is dan “een eetpatroon” aan gepast aan de juiste behoefte.

    • Amina
      Auteur
      13 april 2016 / 09:50

      Hi Sonja! Ik licht al een tipje van de dieet-sluier op voor je: het is geen dieet-dieet, want ik kan daar zelf ook niks mee! xxx

  3. 15 april 2016 / 09:49

    Heel goed dat je dit allemaal deelt zeg en je vertelt het ook heel leuk! En ik ben het met je eens, late night snacks zijn gewoon een no-go. En hoe moeilijk is het nu helemaal om die te laten liggen? Als je tegen die tijd trek hebt betekent dat gewoon dat je moe bent en eigenlijk in bed hoort te liggen. ;)

    • Amina
      Auteur
      15 april 2016 / 18:17

      Ahhwww dank je wel Charelle! Zo leuk dat mensen mijn blog lezen, vind ik echt een eer hoor! Ik ga je tip onthouden mocht dat zwakke moment er weer een keer zijn…xxxx

  4. 16 april 2016 / 07:13

    Mooi verhaal! Ook heel herkenbaar. Veel eten bij de McD? Check. Op feestjes gênant veel in de chipsbak? Check. Midnight snack? Check. Ai… Zo nu en dan heb ik zo’n terugval. Wat baal ik dan! Maar toch kan ik mezelf niet altijd helpen. Héél irritant!

    • Amina
      Auteur
      17 april 2016 / 17:27

      Komt wel goed Natasja! We zijn ons er in ieder geval van bewust en dat is al heel wat! xoxo

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *