Personal | Hoe ik ben omgegaan met mijn angst voor operaties

Ik ben altijd heel erg bang geweest voor operaties. Dat een mens zeg maar snijdt in een ander mens vond ik een gruwelijk idee. En wat als je wakker wordt tíjdens een operatie? HELP!!! Of dat ze je niet goed verdoven en je alles kunt voelen, maar niets kan zeggen omdat je daar te verdoofd voor bent? Die horror verhalen heb ik ooit eens als kind gehoord en spookten sindsdien bij de gedachte aan operaties door mijn hoofd. Ook wanneer ik door een ziekenhuis liep, was ik nooit op mijn gemak. Die witte steriele gangen, die geur, het opereren dat er plaats vindt. Nee, ik wilde er niets van weten. Tot 2018. Het was 23 oktober, een dag voor mijn verjaardag. De dag van de operatie. Het kon namelijk zo echt niet verder. Na 8 maanden vreselijke pijn te hebben geleden, moest ik onder het mes…

Omgaan met angst voor operaties

Niet dat ik dat nou echt wilde. Je mag geloof ik na 2 maanden erge pijn hebben al een hernia operatie. Maar dat ging ik natuurlijk niet doen. Dus ik stelde het ‘lekker’ uit. Een hernia kan namelijk ook uit zichzelf oplossen. Dus ik wachtte en wachtte. En ik had mijn pijnstillers. Een paardenmiddel. Tramadol. Aangevuld met Paracetamol zodat het de pijnstiller een extra boost gaf. Ik werd daar lekker rustig van, sliep er goed op en kon de pijn dan goed aan. Maar zodra dat medicijn ook maar 1 minuut was uitgewerkt, werd het weer een hel. Toch wilde ik van een operatie niks weten. Stel dat het tóch uit zichzelf oplost en ik dan niet onder het mes hoef?

Hernia

Naast die horror verhalen die ik ooit eens gehoord had, kwam ook mijn moeder een keer helemaal niet goed uit een narcose. Het kwam dus best dichtbij. Maar wat is een hernia eigenlijk? Bij een hernia zitten er zenuwen in de rug klem. Tussen de wervels van de rug zitten soepele kussentjes (de zachte kern). Dit zijn de tussenwervelschijven. Zo’n kussentje, die zachte kern dus, kan gaan uitpuilen en dit kan ontzettend veel pijn veroorzaken, omdat het bijvoorbeeld tegen een zenuw aandrukt. Meestal trekt de pijn in één been en voet, waar ‘ie heel heftig aanwezig is. In sommige gevallen voel je het zelfs in beide benen en/of de rug of bil(len). Ook je onderrug doet vaak erg veel pijn. Opstaan en zitten deden bij mij dus het meeste pijn. Jezelf omhoog hijsen van het toilet bijvoorbeeld. Dan gilde ik het uit. Na ongeveer 4 maanden waren mijn zenuwen het zat en begon de nachtelijke beenkramp. De grote spier in mijn linkerbeen, aan de zijkant, trok dan helemaal samen en dat gaf de ergste pijn die ik ooit gevoeld heb. Dwars door de pijnstillers heen.

De rug is niet de enige plek waar zenuwen klem kunnen zitten: je kunt ook een nekhernia krijgen. Dan zitten er zenuwen in de nek klem. Eigenlijk hetzelfde als een rughernia maar dan in de nek.

Angst voor operaties

Het is inmiddels oktober 2018. In overleg met de huisarts en de neuroloog besef ik dat het zo niet langer gaat en bel ik het secretariaat van de afdeling neurologie in het ziekenhuis, voor een operatiedatum. Mijn ergste nachtmerrie komt uit! Wat vre-se-lijk. De operatie zal ook nog eens 1 dag voor mijn verjaardag zijn. Dus in het ziekenhuis om 0.00u word ik na mijn rugoperatie ook nog eens 43. Hm. Ik ben dus jarig op een horrorplek, helemaal top…Vanaf de bekendmaking van de operatiedatum tot een paar dagen daarvoor slaap ik heel slecht en kan ik bijna geen hap door mijn keel krijgen. En continue denk ik aan de operatie. Bij alles wat ik doe. Ik bel de huisarts op en vertel haar over de angst, die ze al van mij weet door de onderzoeken voorafgaand in haar praktijk en de onderzoeken in het ziekenhuis. Ik krijg Oxazepam. Dat maakt je iets rustiger. Ik neem het uiteindelijk niet, omdat ik al een paardenmiddel slik en ik het wel goed vind zo. Maar het idee dat ik het ieder moment kan innemen, geeft toch iets meer rust.

Het is de dag van de operatie!

Sinds gisteren mag ik niets meer eten. Ik heb de laatste dagen amper geslapen. Door de angst. En ik hoor mezelf vanaf het moment dat we onszelf klaar maken om naar het ziekenhuis te gaan, continu tegen mijn (destijds nog, inmiddels is hij mijn man) vriend zeggen: “Ik wil dit niet!” of “Ik ga afbellen, ik kan dit niet!”. Cevat zegt dan telkens rustig “Nee schat, je moet hier gewoon doorheen, je kan dit”, of “Nee, nee, nee, dat gaan we niet doen”. Die man! Hij heeft me er zo goed doorheen gesleept. Met ontzettend veel pijn stap ik in de auto. Ik kan niet zitten van de pijn dus ik ga achterin liggen op mijn zij. Iedere hobbel op de weg doet vreselijk veel pijn en ik gil het daarom vaak uit. In het ziekenhuis aangekomen ga ik in een rolstoel zitten, omdat het een heel eind lopen is naar de afdeling neurologie. Maar ik kan niet zitten, dus zit ik helemaal naar rechts gekanteld op mijn rechterbil. Mijn man heeft, onvoorstelbaar, op dat moment ook een hernia (een zijwaartse die uiteindelijk zelf oplostte) en duwt me langzaam en strompelend door het ziekenhuis heen. Man man man. “We zijn 42 en 38 en moet je ons nou toch eens zien”, denk ik verdrietig. Ik moet om 06.45u op de afdeling zijn. Het is muisstil en mijn angst giert door mijn lijf. Ik ben zo ontzettend bang. Maar ik ga er maar doorheen. Op de afdeling vangt een hele lieve verpleegster me op. Alles in mij wil vluchten. Weg hier. “IK DOE HET NIET!”, denk ik. Na een tijdje wachten krijg ik nog een laatste check van een aardige coassistent en brengen zusters mij naar de verpleegkundige toe die mijn infuus aanbrengt. In 1 keer. Zo fijn! Dan word ik de OK ingereden. Dé plek. Nou. Dit was het dan. Op de operatietafel zie ik de chirurg voor het eerst die mij gaat opereren, Dr. Verstegen. Achteraf hoor ik van mijn kamergenoot die ook aan een hernia geopereerd is en wiens vrouw verpleegster is in datzelfde ziekenhuis, dat hij steengoed moet zijn. Dr. Verstegen vertelt me dat alles goed komt en dat als ik wakker word, ik van de pijn af zal zijn. Ik kan wel janken, dat lijkt me fantastisch. Ze vragen me om iets in te ademen. Dan vragen ze me niet saai om van 100 naar 1 te tellen wat je vaak in films ziet, maar of ik aan iets wil denken dat me blij maakt en of ik dat wil benoemen. “Mijn kat!” roep ik uit. Ze vragen me nog iets meer over haar te vertellen. “Ze is heel lief, heeft heel veel haar en kan best een beetje chagrijnig zijn. Hey, jullie hebben me iets gegeven, ik voel…”, hoor ik mezelf nog zeggen. En dan opeens word ik ontzettend moe en zak ik rustig weg.

Hoe de operatie ging

“Mevrouw? MEVROUW???” Ik lig op de verkoeverkamer (ook wel uitslaapkamer genoemd) en de zuster roept me wakker. “Heeft u pijn?” Ik doe mijn ogen voorzichtig open en weet meteen waar ik ben. Ik ben nog nooit ZO blij geweest om wakker te worden. “NEE! Ik heb gewoon geen erge pijn meer in dat been!”, roep ik enthousiast. “Hoe is het mogelijk! Wat fijn!” De zuster lacht naar me. “De operatie is helemaal goed gegaan hoor, mevrouw. Als u een cijfer aan de pijn in uw rug mag geven van de operatie, hoeveel is dat dan?” Ik denk eventjes na. “Een 7!”, roep ik. Hij is er wel, maar vergeleken met wat ik eerst voelde geen 9 of 10 waard. Maar ik voel de pijn nu wel heel goed ergens anders, in mijn onderrug. Ook heb ik een vreselijke keelpijn door de beademingstube. Ik krijg een lekker waterijsje. Lekker koud. Ik zak weer rustig weg. Het is het meest relaxte en lekkere gevoel dat ik ooit in mijn leven gevoeld heb. Niks kan me meer schelen. Het is de verdoving die nog niet is uitgewerkt, de pijnstilling die ik krijg, het ijsje dat mijn keel verzacht, de moeheid én het geluk dat ik voel dat de operatie gewoon voorbij is. En dat ik heb doorgezet! YESSSSSSSS! Ik voel me nu zo sterk ook. Half verdoofd maar ik ben zo trots op mezelf op dat moment! Na nog een paar keer cijfers geven, nog een ijsje krijgen en wegzakken en weer “MEVROUW, WAKKER WORDEN!!!” horen, word ik naar mijn kamer gereden. De operatie is voorspoedig gegaan. Het was een forse hernia die succesvol is verwijderd. En: om 0.00u hebben mijn 3 kamergenoten die ook aan hun hernia zijn geopereerd en waarbij het ook voorspoedig is gegaan, voor mij gezongen omdat ik in het ziekenhuis 43 werd en haalde een lieve kamergenote beneden chips en cola voor me. Het was gewoon echt gezellig!

Wat trok me uiteindelijk over de streep?

Wat mij uiteindelijk over de streep trok om de operatie toch te doen, was praten. Praten, praten, praten. Aan íedereen die het maar wilde horen praatte ik over mijn enorme angst. Mijn man wist er natuurlijk allang alles van. Ook tijdens de onderzoeken bij de huisarts, de neuroloog, het secretariaat in het ziekenhuis, de man die de MRI deed, de preoperatieve screening met de anesthesist, echt íedereen vertelde ik het en wist het. Ook nog op de dag zelf vertelde ik het aan de verpleegster die mij zo lief opving. Aan de coassistent die de laatste check deed. Aan de verpleegsters die mij meenamen naar de OK afdeling. Aan de dame die mijn infuus aanbracht. Aan de chirurg op de operatietafel. Echt IEDEREEN en het maakte me ook niet uit dat veel mensen er vanaf wisten want ik moest het kwijt, wist inmiddels hoe bang ik was. Ik wilde gewoon steeds weer horen dat het goed kwam. En dat deden ze. Allemaal. Vanuit hun ervaring. Ik praatte en zij kalmeerden me. Ik huilde en zij kalmeerden me. Ik weet nog dat de dame bij het infuus, me geruststelde over het wakker worden tijdens de operatie. Dat had zij in dit ziekenhuis nog nooit meegemaakt. En de anesthesist legde uit tijdens de preoperatieve screening, dat niet goed uit een narcose komen zelden tot bijna nooit meer voorkwam. Mijn moeder kwam slecht uit de narcose in de jaren ’80. De narcose technieken waren in 2018 inmiddels compleet anders en verbetert. Het helpt mij altijd als ik praat. Door te praten, hoor ik dingen van mensen die ik anders niet zou weten.

Wat ik heb gedaan

Als je praat, over je angsten en daar open over bent, kunnen mensen je helpen. Als jij niks zegt, weten zij het ook niet. Praten in het leven, over je angsten, over je zorgen, over dingen die je bang maken, is echt heel belangrijk. Iedereen heeft angsten. En ze zijn helaas nog steeds een taboe. En we zeggen altijd dat het maar goed gaat. En dat we naar een psycholoog gaan vertellen we aan niemand. Dus niemand gaat. En toch kan dat niet waar zijn en is het ook totaal niet reëel. Dus praat erover. Met je huisarts. Met specialisten. Die zijn daar ook voor. En zorg dat je niet net zo lang met pijn blijft rondlopen als ik. En ben je geen prater, ben je niet open of durf je het niet te vertellen? Schaam je je om erover te praten? Zet het dan op papier. Laat iemand dat voor je voorlezen op de afspraken. Als je alleen moet gaan, laat iemand dan die aantekening in je telefoon zien, dat je zo bang bent en er niet over kunt praten. Als je niet open bent over wat je voelt en meemaakt naar specialisten, kun je ook niet goed op dat gebied geholpen worden. Dat heb ik van mijn man geleerd en daar ben ik hem voor eeuwig dankbaar voor.

Feiten over hernia operaties

– Het is de meest voorkomende chirurgische ingreep.
– Als je een goede chirurg hebt, kan de operatie snel gaan. Dr. Verstegen opereerde die ochtend en begin middag op 23 oktober 2018, 4 mensen met een forse hernia. En we lagen erna alle 4 met elkaar op 1 kamer :-)
– De meeste mensen mogen na 1 á 2 dagen weer naar huis. Wij mochten alle 4 na 1 dag al naar huis
– Hoe voorspoedig het herstel verloopt is per persoon verschillend. Het herstel duurt na de operatie vaak zes weken tot zes maanden
– Een wetenschappelijk artikel van Harvard University over hernia’s die uit zichzelf over kunnen gaan.

Meer informatie over het hebben van een hernia kun je hier lezen:

Over dealen met een hernia: tips om positief te blijven

Personal | Hoe ik ben omgegaan met mijn angst voor operaties

Angst is vervelend en naar, maar niet onoverkomelijk. Echt waar, als ík een operatie kan ondergaan, kun jij het ook! En of ik nu minder bang ben voor operaties? Ik denk het wel! Ik hoop dat ik je met deze blog heb kunnen inspireren. Het is een lange weg ernaar toe en het is niet de leukste weg, maar wakker worden met minder/zonder pijn is het echt allemaal waard!

 

Heb jij wel eens een hernia operatie gehad?